Don Quichot

Met Don Quichot zoomt Cie Tartaren in op een eerste zonderling uit de wereldliteratuur: zonderling in zijn anachronisme, weggeknipt uit een prentenboek van weleer en brutaal vastgeplakt in een wereld die even schijn is als de zijne.
De figuur van de haveloze ridder met de stormkap op het hoofd wordt door Cie Tartaren verder uitgebeend en herleid tot een reeks beelden en essentiële bewegingscènes.Deze beelden vullen de voorstelling zoals ze het hoofd van Don Quichot vullen. Het verband is even absurd, maar toch boren ze allen één of meerdere lagen aan uit het originele verhaal. De overgangen zijn even bruusk en impulsief als het karakter van Don Quichot, hetgeen de voorstelling het ritme geeft van een waanzinnige.Het groteske in Don Quichot, zijn eindeloze gevecht en zijn zoektocht naar de ultieme liefde ademt uit elke scène. De weergaloze Dulcinea blijkt echter ook voor elke speler een illusie. De Don Quichot in hen krijgt evenveel op zijn kop, zij het dan van eerder hedendaagse windmolens.Het zoeken van elke speler naar zijn eigen tijd en ruimte temidden van dromen en illusies is de motor van deze bevreemdende en tegelijk ontroerende voorstelling.

Deze voorstelling is een samenwerking tussen Cie Tartaren en Welzijnszorg Diest.