Onder het Melkwoud
Onder het Melkwoud is oorspronkelijk een stuk van de Welshe schrijver Dylan Thomas, die kort na de première op negenendertigjarige leeftijd overleed. Amper vijf jaar later (1958) vertaalde de jonge Hugo Claus op onnavolgbare wijze deze brok wereldliteratuur.
Twee stemmen nemen de toehoorders bij de hand en laten hen kennismaken met de bizarre inwoners van een vervallen vissersdorp, hun verwachtingen, hun dromen en hun doden.
Ongeveer vijfhonderd zielen bewonen de drie eigenaardige straten en de enkele smalle zijlanen en verspreide hofsteden, die deze kleine, vervallen badplaats vormen, die inderdaad een “binnenwater van het leven” genoemd mag worden, dit natuurlijk zonder de inwoners te willen kwetsen, die tot op heden van een zeer eigen, gekruide levensaard getuigen.
Na de eerste Nederlandstalige vertoning schreef de kritiek: ‘De beelden die Dylan in zijn stuk tot leven wil wekken spelen zich af in de schemerzone van ons bestaan. Het is onmogelijk ze te beschrijven. Men moet het horen, zien en ondergaan. En zij die er zich voor openstellen, zullen er gelukkiger door zijn…’
Toneelcritici riepen ‘Wachten op Godot’ uit tot beste stuk van de 20ste eeuw. Een vergissing, immers ‘Onder het Melkwoud’ bestrijkt een veel groter scala aan menselijke gevoelens. In geen enkel stemmenspel vloeit poëzie en proza op zo’n natuurlijke wijze samen. Na dit stuk blijft de toeschouwer ontluisterd achter, een ervaring rijker.