Zie die koeien daar nu staan

Jeugd en theater,
De laaste dagen vroeg menigeen mij wat precies de inhoud zou worden van een productie met de titel: “Zie die koeien daar nu staan”. Ik weet niet of mijn antwoord uiteindelijk veel heeft bijgedragen om tot een gedegen beeld te komen. Hun beoordeling beluister ik straks en dan nog maak ik me sterk dat ik tegen hen geraadzaam heb gezwegen over de andere vreemde titels die in de running waren…
De jongeren zelf begrepen bij aanvang niet helemaal welke richting het zou uitgaan. Ze hadden het moeilijk om de gekregen vrijheid in te vullen. “In principe kan alles zolang jullie er zelf maar in willen geloven”. De oogst na het dialogenfestival (naar dingen waarin ze zelf konden geloven) waren mager, zo niet onbestaand. Waren die eerste vijf weken repetitie dan verloren tijd geweest? Enerzijds dient het antwoord voor het grootste gedeelte hierop ja te zijn. Anderzijds leerden we heel duidelijk wat deze jongeren niet wilden: gedateerde teksten met een geforceerd bulderlachje aan het eind. Eén voor een werden door deze jonge bende nieuwe tekstsuggesties genadeloos de grond ingeboord.
De frustaties van ouders met goede raad …
Dan maar de weg van de zelfstudie en het risico van nog meer “vrijheid”. Ondertussen tikt de klok, dwingt de tijd en leert de ervaring. Hoe na alle vorige successen geen gezichtsverlies lijden? De koppen werden geteld, een titel gekozen, een volgorde bepaald en van dan af: ook ernstiger gerepeteerd.
Dat het decor iets zou worden met… koeien! – akkoord, maar waar vind je in hemelsnaam een koe? Weer bleek een oud spreekwoord waarheid te bevatten want wie zocht, die vond! En hoewel klagen in de aard van de mens zit lijkt het toch goed om af te sluiten met een waarheid als een koe … De jeugd heeft de toekomst!
(Patrick Jacobs)