Vetten en Kollidraten

Wie vanmorgen geen zin heeft in een gezond ontbijt kan misschien nog twee keer nadenken bij de titel van dit stuk …

Ja, een productie die heet ‘Vetten en Kollidraten’ doet het misschien niet meteen vermoeden maar toch is het een voorstelling geworden om van te smullen met een actrice die ook is om op te eten. Als toeschouwer stap je binnen bij de afslank-club Slender Tender. Je wordt meteen verwelkomd door een pracht van een dieet-karikatuur. Met andere woorden, een vrouw die zelf nog goed in de kilo’s zit, vuurrood haar en een toontje dat wel een vlotte afslankgoeroe moet voorstellen maar haar wat volkse afkomst toch moeilijk onder stoelen, banken of in haar geval weegschalen kan stoppen. Er worden fictieve deelnemers aan haar clubje in het publiek aangesproken, wie teveel op de boterham smeert, wordt ook nog wat producten aange-smeerd, maar als ze de resulta-ten van de ‘weging van de week’ bekijkt en de hele bende samen amper 300 gram is afgevallen, wordt ze ook wat afvallig en houdt haar ding voor bekeken. We gaan dan maar voort met één van de deelnemers van de Slender Tender Club, Jeanne Van Aele die thuis een eigen dieetcentrale heeft. Concreet niet veel meer dan een telefoon. Maar die staat niet stil met mensen die afslankvragen op hun lever hebben liggen, of is het de maag, in hun geval. Zoals, mag ik dat chocolaatje bij de koffie opeten of laat ik het maar liggen. Waarop Jeanne dan vrolijke en moedgevende antwoorden heeft als ‘kijk maar eens naar het olifantje op de verpakking en de goesting zal snel overgaan’.
Is de voorstelling een hart onder de riem voor wat vollere mensen?
Eigenlijk wel, Jeanne vertelt tussendoor anekdotes over haar schooltijd en pesterijen tijdens de turnles toen ze de bok niet overkwam, haar reisjes naar Tirol omdat je daar zo lekker en vooral vet kan eten, ze heeft een eigen overtollig-calorie’n-alfabet opgesteld waarbij elke letter staat voor iets wat niet zo gezond is. De voorstelling is eigenlijk een pleidooi om met minder kilo-complexen door het leven te gaan. Om je, als je je daarin herkent, zelf wat liever te zien en liever gezien te worden door anderen. En een les over hoe relatief een zogenoemd schoonheidsideaal wel is en als je nu graag en lekker en veel eet, so what.
Je zei een actrice om van te smullen, dat is Anne Marie Picard.
Ik heb er soms wel onbedaarlijk van genoten. ‘Vetten en Kollidraten’ mag dan gaan over allerlei kiloremmers maar op haar spelvreugde staat geen rem. Ik heb zelden bij een premiÀre zoveel ‘souplesse’ gezien. Dikkere mensen staan voor gezelligheid hoor je vaak, wel die sfeer zit ook in de zaal. De directe maar nooit groffe humor werkt, Anne Marie Picard zet een type neer waar je mee lacht en meevoelt. Ze heeft de voorstelling zelf geschreven en de vlotheid in de tekst steekt ook in de regie van Pol Goossen. Je merkt zijn flegma hier en daar in de vertolking maar die heeft Anne Marie zelf ook in overvloed. Op de scène staat een weegschaal, wel ik heb na afloop deze productie ook eens op de balans gegooid en zeker niet te licht bevonden. Dit is echt een fijne avond uit, zonder complexen wat je gewicht ook mag zijn.